Luna, mijn leven als kettinghond

Onderstaand ontroerend verhaal werd geschreven door de op het Canarische Eiland La Palma wonende Soni Mayer. Deze van -oorsprong Duitse- dierenliefhebber was een fervent dierenbeschermster en een van de eerste contacten waar AAI mee samenwerkte. Soni Mayer is overleden in 2004.

Luna, mijn leven als kettinghond

Nu heet ik Luna, vroeger heette ik ‘kleine hond’ en daarna gewoon ‘hond’. Mijn leven – mensen noemen het ‘het lot’ – deel ik met veel soortgenoten. Het is geen leven, het is overleven: jezelf verstoppen, met stenen bekogeld worden, weggetrapt worden, onbeschermd vastgebonden zitten in zon, regen en wind, nauwelijks eten en vaak geen water om te drinken. Jaar in jaar uit zonder een aai, zonder gezelschap.

Toen ik nog klein was, mocht ik vrij rondlopen en spelen en was ik bij mijn moeder. Vroeger zeiden de mensen nog over mijn moeder: "Kijk eens wat een mooie hond!", maar een mooie hond is mijn moeder al lang niet meer. Haar vacht is dof en vies, op sommige stukken zie je al helemaal geen vacht meer. Haar ogen kijken oneindig verdrietig naar een wereld die ze niet meer begrijpt. Haar oren zitten vol wonden en haar nek is kaal van de korte roestige, zware ketting waaraan ze dag en nacht vastzit, ze kan drie stappen naar voren en drie stappen naar achteren doen, meer niet. Ik hoor de ketting rinkelen in mijn dromen.

Mijn moeder gaat steeds minder eten. Ik probeer in de zomerhitte een beetje schaduw te krijgen door tegen haar aan te gaan liggen. Die nacht kijkt ze me met haar vermoeide ogen zo verdrietig aan, ze geeft mij een zachte, liefdevolle lik over mijn neus. Langzaam wordt haar adem weggedragen door de wind. Ze kreunt nog even en haar adem stopt. Daar ligt ze, dood aan haar ketting.

De volgende dag komt de baas en maakt mijn moeder los. Terwijl ik jank en huil gooit hij haar in het ravijn. En dan krijg ik de ketting van mijn moeder om mijn nek. Hij is zwaar en is te strak om mijn nek gedaan; ik kan nauwelijks meer ademhalen. De ketting is vastgemaakt aan een dode amandelboom. Voorbij is mijn leven van rennen, springen en een beetje spelen met de magere buurtkatten. Ik hoop iedere dag weer dat mijn baas mij tenminste een uurtje vrij laat lopen, en als hij er aan komt doe ik alles om zijn aandacht te krijgen. Maar hij kijkt niet naar mij om.

De dagen en nachten duren lang en vaak hoor ik de andere kettinghonden huilen en janken in de bergen en dalen. In de winter is het zo koud. Als het gaat regenen, word ik drijfnat want ik kan nergens schuilen. In de zomer is de droge hitte een kwelling. Mijn vacht begint er slecht uit te zien: dof en ik heb last van vlooien die mijn bloed zuigen en steekvliegen die de randen van mijn oren aanvreten. In de bak waarin wat water voor mij zit, zitten algen en kronkelen muggenlarven. Ik krijg aardappel- en bananenschillen te eten, maar vaak ook vergeet de baas mij eten te geven. In de verte hoor ik kinderen lachen en zingen. Wat zijn ze vrolijk. Waarom komen ze niet naar mij toe, wat had ik graag met ze gespeeld, mij laten aaien. Maar ze komen niet. Een hond is maar een hond. Hij is vies en stinkt en heeft vlooien. Niemand vraagt zich af hoe dat is gekomen.
En zo gaan de jaren voorbij. Ik ben zo verzwakt, ik kan bijna niet meer staan en ik schuur met mijn buik over de grond. De katten die zo nu en dan nog eens langslopen zijn net zo mager als ik, en in hun doffe, groene ogen lees ik dezelfde ellende die ik doormaak. Op een dag zegt mijn baas tegen zijn vrouw dat ik te oud ben en dat ik niet meer kan blaffen. Zijn vrouw, die haar eigen kinderen altijd zo vrolijk en lief behandeld, heeft nog nooit naar mij omgekeken. Ze zeggen tegen elkaar dat ze een hekel aan honden hebben. Waarom moet ik dan bij hen blijven? Ze begrijpen niet dat ook ik verlang naar vriendelijkheid, naar een aai. Ze zien niet dat ik iedere keer verlangend naar hen kijk voor een beetje meer eten, voor de verzorging van de wonden aan mijn oren, voor de behandeling van mijn huid die overal pijn doet.

Ik kruip steeds meer in mijzelf, net zoals mijn moeder vroeger, ik sluit mijn ogen voor de zon en droom van een hondenvriendje om mee te spelen. Ik droom van mensenhanden die mij niet slaan maar aaien, van kinderen die met mij door de velden rennen en van baasjes die mijn vrienden zijn. Ik droom van vleesbotten waarop ik mag knauwen, van eten dat niet stinkt, van prachtige avonden waarop we gezellig samen zijn. In mijn dromen speel ik, ren ik vrolijk rond en mijn pootjes bewegen dan alsof dat allemaal echt gebeurt. Maar ik droom steeds minder.

En dan op een ochtend gebeurt er iets. Mijn baas komt er aan en de angst slaat me om het hart. Wat gaat hij doen? Hij kijkt zo boos naar mij. Hij trekt de ketting van mijn nek en gooit die op de grond. Hij sleept me naar zijn aanhangwagen en smijt mij daarin als een oude lap, ik blijf verdoofd en in elkaar gekrompen liggen. Nu zal het mijn beurt zijn om in het ravijn te worden gegooid, net zoals mijn moeder. Mijn hart gaat als een razende te keer en ik houd mijn ogen stijf dicht uit angst voor wat gaat komen. De auto rijdt lange tijd over een hobbelige weg en staat dan plotseling stil. En dan komt mijn baas er aan. Hij pakt mij op, gooit mij op de grond en rijdt weg. Ik blijf liggen. Ik ben helemaal stijf geworden en ik denk dat ik niet meer leef. Maar dan toch…….ik kan opstaan en loop een stukje. Geen ketting!

En zo zwerf ik door bossen en over velden. Bij de huizen waar ik langsloop vind ik soms wat eetbaars in de vuilnisbakken. Op een dag ruik ik een heerlijke vleesgeur…….ik hoor muziek en gelach van mensen. Ik hoop dat daar misschien nog wel een stukje vlees voor mij over is en misschien ook wat water. Maar wat een begroeting krijg ik…. Ik hoor vrouwen die schreeuwen: "Weg jij, smerige hond". Een paar mannen en jongens gooien stenen en gloeiende houtskool naar mij. Niemand heeft medelijden met me. De mensen vieren feest met elkaar, maar ik hoor daar niet bij. Teleurgesteld loop ik weer verder. Ik heb zo’n honger en dorst, ik ben zo verzwakt, ik sleep me voort. Mijn pootjes laten bloedsporen na. Dan laat ik mij vallen voor de poort van een huis. Ik ben uitgeput. De jaren aan de ketting zijn zwaar geweest, maar hoe ellendig is mijn vrijheid gebleken…..

En dan gebeurt er iets……..ik hoor vlakbij vriendelijke stemmen, ik word opgetild door zachte handen en meegenomen naar een huis. Daar word ik heel voorzichtig op een dekentje gelegd, mijn hete snuit wordt met een vochtige doek gekoeld en ik kijk recht in liefdevolle mensenogen. Er wordt een grote kom water voor mij neergezet en ik drink hem helemaal leeg. Ik word weer neergelegd op de zachte deken en val in een diepe slaap. Ik moet heel lang geslapen hebben. Ik word wakker en heerlijke geuren van vlees en groente dringen mijn neusgaten binnen. Ik hef mijn kop op. Dit moet een droom zijn. Maar ik word geaaid en er wordt een bak eten voor mij neergezet. Ik val aan op het eten en klem de bak goed vast met mijn poten zodat niemand die meer van mij kan afpakken. Het is zo vreselijk lekker dat ik alles opeet en ik kan bijna niet meer stoppen met het schoonlikken van de bak. Ik plof weer neer en doe mijn ogen dicht. Wat er ook nog mag gebeuren, dit heb ik tenminste gehad.

Plotseling hoor ik hondengeblaf vlakbij. Ik doe mijn ogen open en zie een heleboel nieuwsgierige hondenogen op mij gericht. De honden raken met hun neus mijn neus aan en strijken met hun poten over mijn pijnlijke vel. Kleine pups vleien zich tegen mijn lijf aan. En zo word ik welkom geheten. Eindelijk ben ik thuis, mijn droom is in vervulling gegaan. Ik hoor ergens bij: één grote mensen- en hondenfamilie!

Mijn nieuwe bazinnetje noemt mij "Luna". Ik geef mijn nieuwe bazen likjes en ik speel met de andere honden in het veld. Eerst bibber ik nog als mijn nieuwe baasjes mij aanraken, omdat ik dan een klap verwacht. Dan kruip ik in elkaar met mijn staart tussen mijn poten. Maar al snel leer ik dat ik niet meer geslagen en geschopt word en ik druk me tegen de benen van mijn vrouwtje aan om haar hand op mijn kop te voelen. Ik hou van haar met heel mijn hart.……

Vaak droom ik nog van mijn moeder, van haar treurige ogen, haar onmacht en verdriet en dan hoor ik weer het gerinkel van de ketting. Ik voel dan weer de angst voor de dag van morgen, voor de hitte, voor de kou, voor de honger en de dorst, voor een trap tegen mijn uitgemergelde lijf.

Ik word zachtjes piepend wakker, maar alles is goed nu: al mij hondenvriendjes liggen uitgestrekt op zachte warme dekens te slapen. Ik hoef mij geen zorgen meer te maken want ik verlang naar de dag van morgen en ik ga steeds minder dromen over het verleden. Nu droom ik van hoe leuk ik speel met de andere honden, hoe lief mijn baasjes zijn: ik heb het paradijs gevonden…..