.jpg)
Onze buurvrouw Cora
attendeerde ons in 2013 op de website van stichting AAI. Cora ving regelmatig
honden op van deze stichting en zorgde er voor tot ze definitief bij een gezin
geplaatst konden worden.
We hadden haar laten weten
dat we er ook over dachten een hond op te nemen in ons gezin. Op een zeker
moment kwam ze naar ons toe: “jullie moeten nu op de site gaan kijken want er is
een heel nestje gevonden met moeder in Turkije”
Dus wij kijken en we waren
meteen verkocht!
Laila was ongeveer een half
jaar toen we haar van Schiphol haalden en we waren op slag verliefd, wat voelde
dat goed!
Ze liep meteen goed aan de
lijn en deed haar plasje keurig in het gras. Op de hondentraining leerde ze
wachten en de gebruikelijke commando’s, maar ze bleef een eigenwijs
hondje.
Laila ging bijna overal mee
naar toe, ze vond het ook leuk om nieuwe routes te verkennen, lekker rennen op
het strand of in het bos vond ze heerlijk en wij ook.
Ze ging ook mee op vakantie
en had in onze caravan haar vaste plekje.
Ze hield heel erg van eten
en niet iedereen was bestand tegen haar gebedel. Als je het kaasmes uit de la
pakte kwam ze al aangerend!
Laila was ook vaak lui, kon
languit in de zon liggen en heel langzaam uit haar mand komen als we met haar
uit wilden. Ze leek weleens te zeggen: “Moeten we nu
alwéér?”
De laatste 2 jaar van haar
leven had Laila de ziekte van Addison, wat betekende dat ze 2x per dag
medicijnen moest innemen. Ze deed het hier heel goed op. We dachten dat ze nog
zeker een paar jaar zou leven. Helaas is dat niet gelukt. Op 3 maart kreeg ze
een bloeding van het maagdarmkanaal en was ze niet meer te
redden.
We missen haar ontzettend.
We hebben wel een hele mooie tijd met haar gehad en zijn dankbaar dat ze ons
maatje is geweest.
Liesbeth Koopmans