Op 14 juni 2000 mocht ik mijn allereerste hond Bobby, alias ‘Eve’ ophalen in Zuid-Limburg, nadat ze uit La Palmas was overgevlogen via Düsseldorf en daar door haar gastgezin van Stichting AAI was opgevangen. Vanaf dag 1 was zij mijn kameraadje, hoewel we nog best aan elkaar mochten wennen. In het begin was ik zodanig verliefd op dit leuke hondje, dat zij over mijn grenzen heen walste als 1-jarige puber. Kapot gevreten schoenen lagen destijds prominent in het midden van de woonkamer, en ze luisterde tijdens het wandelen van geen meter. Zou het de Spaanse taal zijn geweest die ik niet sprak, of haar Spaanse temperament? Na een hondentraining met een slimme en vakkundige trainster, zag ik wat mijn verliefde rol in het gedrag van Bobby was en leerde vooral ik meer over de relatie tussen hond en baasje. Ik kan niet anders zeggen dan dat deze hond mijn allerliefste en trouwste maatje was. Ze deelde lief en leed met mij. Ze troostte me in verdrietige dagen en rende vrolijk door de wei aan de Waal achter denkbeeldige konijntjes aan, zwom in de Waal om stokken op te halen en was voor zowel heel jong als oud een ontzettend lief dier. Ik wist dat ik haar 100% kon vertrouwen, en dat is, zo weet ik inmiddels, best heel bijzonder. Ze was er bij een scheiding, bij het opstarten van mijn praktijk aan huis, bij alle stagiaires en collega’s, bij familiefeestjes, en ze logeerde altijd bij mijn ouders als ik een verre reis ging maken. Nooit verbleef ze meer in een dierenopvang, ze had altijd wel iemand die blij was met haar aanwezigheid. Later kwam Snoopy in september 2004 erbij, een wit armetierig Maltezer leeuwtje uit Istanboel Turkije, ook via stichting AAI, dat gelukkig dankzij een veilig thuis ontpopte tot een mooi en parmantig prinsesje. Samen hebben ze de grootste avonturen beleefd, het was een geweldig duo en ze waren allebei dol op wandelingen door het bos of de diverse wandelingen aan het strand in Scheveningen, voor beiden een ware traktatie. Toen Snoopy in 2013 overleed, waren Bobby en ik ontzettend verdrietig en moesten we erg wennen aan haar afwezigheid. Toch pakten we de draad weer op en genoten we van elkaar en van opvanghonden zoals Mister Fino die tijdelijk bij ons verbleven. De laatste 3 jaar werd Bobby steeds trager, ze was inmiddels al stokdoof, maar ze hobbelde als een krakkemikkig oud dametje nog heel graag stukjes met mij mee. De voor haar aangeschafte klalgroene hondenwagen was een uitkomst voor als ze onderweg moe werd of voor de wat langere wandelingen, en ze vond deze ritjes geweldig en ze werd een ware beroemdheid in het dorp. Uiteindelijk, net 20 jaar geworden, ging het niet meer en is zij omringd door haar dierbare familieleden op 25 april 2019 thuis in mijn armen ingeslapen. Ik heb haar laten cremeren en ga binnenkort met haar as terug naar Las Palmas om daar een deel van haar uit te strooien. Ze is voor altijd in mijn hart en ik mis haar. Toch ben ik zielsgelukkig en dankbaar dat ik 19 jaar lang met haar samen mocht zijn! Dag lieve Bobby, doe Snoopy en Mr Fino daarboven in de hondenhemel dikke knuffels van mij.
Marcelline Goyen