Het baasje van Habibi (voorheen Peroni) verhaalt over haar en Habibi's rituelen bij de start van de dag en de uitlaatrondes.
Voor half 9 gaat het zeker niet uit vrije wil gebeuren. En al helemaal niet in de winter. Want dan liggen we nog veel te lekker op te warmen dankzij de vloerverwarming die dan net lekker de buikpartij heeft bereikt.
Nu is het wel zo dat het om half 9 klokslag, weekend of niet, wél tijd is om op te staan. Dan verschijnt er een blond hoofd met geheven oren aan de bedrand en om 10 over half 9 zijn het twee lompe poten meestal in het gezicht die de boodschap verduidelijken: Eten! En wel nu. Daarna is het 5 minuten onrustig rondom het bed en leggen we ons neer bij het uitstel.
Het ochtendritueel van opstaan, douchen en aankleden is veelbelovend genoeg om luierend op de eigen antidoorligmatras, die speciaal uit Frankrijk is geïmporteerd, de gang van zaken af te wachten.
Tijd voor ontbijt en koffie. Boven aan tafel start ik de dag met een eenzaam kopje koffie, want zo soezen bevalt best, daar beneden. De man verschijnt. Hij arriveert in de ochtend vanaf zijn andere huis, om bij mij thuis af te reizen naar zijn klus. Zijn komst is wèl reden om boven te komen omdat er bij hem altijd wat te halen is.
Tussen ons in, tegen zijn knieën geplakt volgt de liefdesverklaring. Met tranentrekkende blikken ongevraagde ‘kusjes’ uitdelend, uitvoerig hintend naar de nog immer lege etensbak en vooral alle voeten bezettend worstelen we ons richting de tafel waar het zakje croissants ligt. De blik strak gericht op het object van aanbidding, totdat het beoogde stuk croissant geïncasseerd is. Dan razendsnel naar een hoek van de kamer om in de ‘ik slaap’-stand het onontkoombare volgende startmoment van de dag af te wachten.
Tijd voor een plas. Dit terugkerend drie-dagelijkse ritueel blijft me verbazen. Welke hond wil nu niet naar buiten??? Het bos in, buiten scharrelen – niet teveel lopen want nog maar 1 van de 2 kapotte knieen is geopereerd?
Riem om en dan de onderhandelingen. Vragen, gebieden, eisen, verwachten, verleiden, bedelen, roepen, praten eindigend wat heen en weer getrek met uiteindelijk altijd de overgave. We lopen het stukje straat door, altijd alle –vermeend gevaarlijke- passerende fietsers, mannen en kinderen nauwlettend volgend, het bruggetje over en… los.
Dan de metamorfose. Gelukkig tegenwoordig altijd: staart gelukzalig omhoog in een brutale krul en hop het struweel in. Er volgt een hele lange plas waarna – in een goede bui- het scharrelen en schuimen begint. De twee vaste bosjes worden doorkruist. Altijd aan de andere kant van de sloot dan waar ik heen ga. Ikzelf speur naar collega uitlaters, en ‘stalk’ hen om samen op te trekken waarmee ik mezelf een wandeling mét mijn eigen hond garandeer. Als ik niemand tref heb ik na onze 3 jaar samen besloten om mijn eigen wandeling te pakken, als het niet samen is dan maar alleen. Ik doorkruis het bos-park een half uurtje en maak mezelf weer kenbaar bij het bruggetje. Daar tref ik mevrouw dan wel rustig in haar bosje zittend de natuur om zich heen beschouwend of verscholen achter een boom in afwachting van mijn komst. Bij grote drukte haal ik haar op in het zijpaadje zodat we aangelijnd samen de fietsgevaren naar huis kunnen pareren. Staart is weer op terug op een tevreden 40graden en afhankelijk van de drukte de oren wat dichter tegen de kop.
Snel naar de voordeur. Gauw naar binnen, er MOET dan echt gegeten worden.
Daarna, slapen, blaffen naar passanten en dan checken of de deur naar de slaapkamer niet per ongeluk open staat. Want daar bevindt zich de lekkerste plek van het huis met kussens en een kleurrijk dekbed. En wie zegt er wat van als ze naar haar werk is? De man kijkt alleen en zegt niets.
Sinds kort is er weer een stap gezet. We worden ’s ochtends opgehaald door buurman en Spaanse Zorrito. Voor mijn Turkse dame een reden om uit zichzelf klaar te staan en vrijwillig naar buiten te stappen.
.jpg)